Ontdekken en ontwikkelen van eigen kracht en talenten

Friso (31, links op de foto) komt uit een eenoudergezin. Zijn vader ging terug naar Turkije toen zijn ouders na 3 jaar besloten uit elkaar te gaan. De moeder van Friso kwam een paar maanden later erachter dat ze zwanger was. Friso groeide op in een achterstandswijk met een moeder die niet goed voor zichzelf en haar kind kon zorgen. Er was sprake van emotionele verwaarlozing. Ze wilde te goed voor Friso zorgen, waardoor haar gedrag naar hem obsessief werd. Ze was altijd bang dat hem iets zou overkomen en beschermde hem overmatig.

“Tot mijn 8e of 9e ging het nog wel, maar op een gegeven moment kon ze niet meer bieden wat ik nodig had. Ze kon mij niet helpen in mijn verdere ontwikkeling. En ik leefde in een ongezonde omgeving. Ik was alles voor mijn moeder. Ze trok zich steeds meer terug uit de samenleving. Op een gegeven moment kookte ze bijvoorbeeld niet meer. En met vrienden buiten spelen was te gevaarlijk voor mij.

Mijn moeder schakelde zelf jeugdzorg in en er kwam ambulante hulp. Ze benaderden haar echter niet op een manier waar zij wat mee kon. Mijn moeder moest bijvoorbeeld doelen stellen of een plan schrijven, maar dat kon ze helemaal niet. Ze wilde vragen stellen en praten over hoe het de afgelopen week was gegaan. Ze zocht meer naar een maatje. Toen ze jeugdzorg liever niet meer over de vloer had, kwam ze er niet meer vanaf natuurlijk. Dat heeft ongeveer 2 jaar tot mijn 11e zo doorgesukkeld. Het was goed hoor, dat jeugdzorg erbij kwam, want het ging echt niet meer. Maar de manier hoe alles is gegaan, was niet goed.

Ineens werd ik door de gezinsvoogd van school opgehaald met de boodschap dat ik niet meer bij mijn moeder kon wonen. Zonder voorbereiding of wat dan ook. Mijn moeder bracht een zak kleren en dat was het dan. Zij was zo boos dat ze die gezinsvoogd aanvloog.

En toen begon het. Ik werd heen en weer gezeuld van crisisopvang naar verschillende instellingen. Als klein jongetje kwam ik terecht in huizen en instellingen met jongens en meisjes die allerlei soorten problemen hadden. Die had ik niet, ik wilde gewoon spelen. En dan had je nog dat competentiemodel. Iedereen werd gescoord op basis van je gedrag. Zo kon je verschillende fasen doorlopen en steeds meer zelfstandigheid verdienen. Maar dat past natuurlijk helemaal niet bij pubers. Vervelend doen is juist heel gezond. Dat hoort bij de leeftijd. Maar dat soort dingen werden direct bestraft. Ik werd opstandig, ging drugs gebruiken en moest uiteindelijk weg en ging bij mijn opa en oma wonen. Maar dat ging ook niet goed. Daar kun je je iets bij voorstellen. Daarna kreeg ik een kamer toegewezen en woonde op mijn 16e zelfstandig. Dat is veel te jong. Ik ging blowen, drinken, drugs dealen en niet meer naar school.

Alex ontmoette ik op een jaarfeest van Lindenhout, een jeugdzorginstelling waar ik toen nog woonde. In het dorp had hij een gezinshuis. Ik was direct onder de indruk van hem. Een flamboyante man. Van jou wil ik leren, dacht ik. Bij jou wil ik wonen en dit gebeurde uiteindelijk ook. Hij heeft voor mij het verschil gemaakt.

Alex: “Ik zie Friso nog voor me. Oorbel, ringen, petje, schoudertas. Een echte straatlook. Hij had zo’n behoefte om ergens bij te horen. Ik was een moeder- en een vaderfiguur voor hem. Soms een schop onder z’n hol en soms een liefdevolle hand. Hij testte mij ook uit. Net zoals iedere puber doet. Om te kijken of ik zou blijven. En ik bleef. Natuurlijk deed hij dingen die niet door de beugel konden. Maar ja, wat wil je? Bij jeugdzorgkinderen ligt het vergrootglas er nog eens extra op. Ik keek verder dan zijn gedrag. Wat zit erachter? En ik zag dat dat wel goed zat. De meeste jeugdzorgkinderen hebben veerkracht. Zij repareren zichzelf met wat hulp. Zo ook Friso. Hij bezit een enorme drive om zich te ontwikkelen, nieuwe dingen op te zetten en zijn verleden achter zich te laten.”

“In het gezinshuis van Alex voelde ik mij voor het eerst gezien en gehoord. Alex stimuleert talent en laat kinderen zelf ontdekken in plaats van verbieden. Zo werd ik bijvoorbeeld gestimuleerd om te gaan werken en ontdekte zelf dat het niet handig was om dan overdag te blowen. Zo kwam ik steeds dichter bij wie ik ben en waar ik voor sta. Natuurlijk ging dat niet ineens. Ik heb op mijn 22e zelfs nog geprobeerd een carrière te starten in de drugshandel, maar ontdekte op tijd dat dit toch een leeg bestaan was.

Mijn kennis en ervaringen heb ik gedeeld met jeugdzorgmedewerkers. Ik geloof erin dat professionals die iets van hun hart laten zien en écht aandacht geven het verschil maken. Net als Alex. Inmiddels leef ik mijn droom. Mijn ondernemerschap, creativiteit en mijn hart voor jeugdzorgkinderen, komen samen in mijn nieuwe platform: www.uithuis.com. De missie van Uit Huis gaat over het ontdekken en ontwikkelen van de kracht en het talent van de kinderen of jongeren in de jeugdzorg. Met de bijdragen van de members is het mogelijk dat kinderen en jongeren in de jeugdzorg een beroep kunnen doen op ons als ze voor talentontwikkeling geld of andere ondersteuning nodig hebben.”

Friso